ไม่รู้วันนี้คิดอะไร จู่ๆก็เกิดอยากจะเขียนบล็อก หรือเขียนอะไรยาวๆ แต่ไม่อยากเขียนฟิคไปเรื่อยเปื่อย อยากจะเขียนอะไรสักอย่างเหมือนเป็นการระบาย
แล้วก็นึกได้ว่า...
โอ้ มันมี blogger.com ของอากู๋นี่นา...
ไม่ต้องคิดอะไรมาก เราใช่ทุกอย่างของ google อยู่แล้ว ไม่ว่าจะ mail, drive, map หรือแม้กระทั้ง translate
ที่ต้องทำก็คือ!! เข้า blogger.com แล้วก็เริ่มงมโข่งเองทุกอย่าง
สุดท้ายแล้วก็มาติดอยู่ตรงที่ว่า...
...แล้วฉันจะเขียนอะไรละ...
แน่นอน ในโลกที่ตอนนี้ทุกอย่างก็ เสิร์ช กูเกิล แค่ว่า "จะเขียนบล็อกอะไรดี" ก็ได้อะไรมาคิดมาเขียนแล้ว
ทุกวันนี้อะไรก็ดูง่ายไปหมด
ผลจากการค้นหาส่วนใหญ่มีแต่ บอกถึงวิธีการเขียนบล็อกแล้วได้ตังค์ เขียนอย่างไรให้คนอ่าน แรงบันดาลใจในการเขียนบล็อก ก็เปิดอ่านๆไปรวมถึงไปเปิดบล็อกของที่เปิดอยู่ทุกวัน ตั้งแต่บล็อกอัพการ์ตูนแปล ยันบล็อกของคุณ @iannnnn ซึ่งก็พบว่า...มันค่อนข้างจะร้างอยู่นะ แต่ก็พอจะเป็นแรงบันดาลใจได้อยู่
ว่าแล้วก็เปิดด้วยบล็อกแรกเลย สิ่งที่่ถนัดสุดๆคือ "การบ่น" ปกติก็บ่นใส่ทวิตเตอร์อยู่แล้วเป็นประจำ แต่หลังๆเหมือน 140ตัวอักษร จะไม่พอ (คือจริงๆพอแหละแต่เรื่องเยอะ) พอจะไปยาวกว่า 140ตัวอักษร อย่างเฟสบุ๊ค...ก็แหมมมมมมม พ่อแม่พี่น้องญาติโกโหติกาก็เยอะเหลือเกิน ครูบาอาจารย์ก็อยู่กันครบเลยทีเดียว ครั้นจะเขียนใส่สมุดไดอารี่ส่วนตัวก็เมื่อยมือ จะเขียนเป็นไฟล์เก็บไว้ในเครื่องก็ดูรก(และดูบ้า)
ไหนๆจะบ้า จะบ่น ก็ลงสาธารณะมันซะเลย
เป็นไงละ แป๊บเดียวได้ซะยาวเยียด นี่ยังไม่ถึงใจความสำคัญเลยมัวแต่เกริ่นอยู่นั้นแล้ว (ยังไม่เข้าเรื่องหร๊อ!!)
เรื่องของเรื่องมันก็ไม่มีอะไรมาก แค่ตั้งใจว่าจะเริ่มเขียนบล็อก อย่างแรกคือบ่น สังคม สภาพแวดล้อมรอบตัว และอีกอย่างที่ตั้งใจว่าจะทำคือ เขียนวิจารณ์ภาพยนตร์ ในแบบของเราเอง
ของแบบนี้เขียนในเพจเฟสบุ๊คอะไรแบบนี้ก็ดูจะมีคนสนใจกว่า แต่มันต้องขยันน่ะสิ จะมาเขียนทุกวันขยันสรรหาวิธีเอ็นเตอร์เทนคนในเพจก็ไม่ใช่แนวน่ะ
ดังนั้น คำตอบก็คือสิ่งที่ทำอยู่นี่แหละ!
เหมือนพูดคนเดียวดีแฮะ ชอบๆ ปกติก็เป็นคนแบบนั้นอยู่แล้ว << ลูกคนเดียว เพื่อนน้อย ปกติคุยกับน้องหมาที่บ้าน << ห๊ะ?
