ขอบอกก่อนว่าปกติเป็นคนที่กินขนมอย่างไม่เลือก แพงหรือไม่ฉันไม่เกี่ยง
ถ้าอยากกิน ถ้าวันนั้นไม่มีเงินเหลือแล้วหรืออะไรก็จะไม่หาอะไรแทน ก็ไม่กินมันไปเลย
แต่สำหรับขนมชิ้นจิ๋วอย่าง มาการอง ถือเป็นขนมประเภทแรกที่คิดแล้วคิดอีกว่าจะกินมันดีหรือเปล่า
ชิ้นจิ๋วเดียว 30บาท!! บางร้านก็ 50กว่าบาท หรือมากกว่านั้น กล้องนึงมี6ชิ้น ราคาตั้ง 200up
ไซส์มันไม่สมราคาเลย โยนเข้าปากคำเดียวก็หมดละ 30บาท อื้ม...
ขนาดแค่คัพเค้กบางร้านที่ชิ้นนึง 59บาท ยังมองแล้วมองอีกว่าจะกินคัพเค้ก หรือซื้อเป็นเค้กไปเลยดีน้า
(เลือกจากขนาดของขนม)
สรุปแล้ว ทั้งชีวิตนี้ยังไม่เคยกินเจ้าขนมจิ๋วนี้เลย เพราะมัวแต่คิดว่าจะกินหรือไม่ดี ทำไมมันแพงจังน้า ไม่กินดีกว่า << หันหน้าหนีแล้วเดินจากไปแบบหยิ่งๆ
จน กระ ทั่ง ! ! !
เมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้ว คุณอากลับมาจากอังกฤษ เพื่อมาเยี่ยมคุณย่าที่ล้มป่วยกระทันหัน
ปกติเวลาคุณอากลับมาจากต่างประเทศ เขาก็จะมีของมาฝากทุกๆคนเป็นเรื่องธรรมดา อีนี่จะเป็นหนึ่งในเหยื่อของคุณอาที่รอรับของอย่างหน้าชื่นตาบานด้วยความตื่นเต้น
(เล่านิดนึงว่าตอนเด็กๆ อาเคยซื้อตุ๊กตาเอลโม่หัวเราะได้มาให้ อยากจะบอกว่าเล่นจนถึงทุกวันนี้ ฮ่าๆๆๆ)
รอบนี้คุณอาซื้อเจ้าขนมที่ว่านี้มาฝาก
มันมาเป็นกล่องยาวๆ สภาพกล่องดูเลอค่ามาก อีนี่เปิดดูด้วยความตื่นเต้น(เพราะเป็นของจากอา)
สภาพมันต่างกับข้างนอกกล่องสุดๆ...
มาการองนอนเบียดทับกันอยู่ในกล่อง ฝานึงถูกอีกฝานึงดูดไว้และหลุดออกมาจนเห็นไส้ใน
เห็นปุ๊บรู้เลยว่ามันผ่านการเดินทางมายาวไกล ทั้งยังห่างจากความเย็นมาเป็นเวลาพักใหญ่ๆ เมื่อมาถึงเมืองไทย
ในกล่องมีบัตรของร้าน แล้วก็แผ่นพับบอกสีและรสของมาการองแต่ละชิ้น
อีนี่หยิบดูและอ่านอย่างกับกำลังอ่านคู่มือการประกอบหุ่นยนตร์ของเล่นหรืออะไรสักอย่าง
รสแรกที่เลือกจำได้แม่นว่าเป็นรสกุหลาบ กัดเข้าไปคำแรกแล้วฟินอย่างเหลือหลาย กลิ่นกุหลาบลอยฟุ้งเต็มปากขึ้นมาถึงจมูก ความหวานไม่ได้ทำให้แสบคอหรืออะไรเลย มันกลมกล่อม นุ่มละมุน ว่าแล้วโยนทั้งชิ้นที่เหลือเข้าปากไปอย่างมีความสุข
ตอนแรกก็คิดนะว่า มันก็ไม่ได้หวานแสบไส้อย่างที่ใครว่านี่ แต่พอกลับมากินน้ำอัดลมที่กินอยู่ โอ้...น้ำเปล่าหรือนี่ ทำไมมันไม่รับรู้รสอะไรเลย อื้ม...มันคงจะหว๊านน หวาน แต่เราไม่รู้เอง
แม่บอกว่ามันทำส่วนผสมได้เนียนมาจนความหวานมันไม่แหลมแปร๊บขึ้นมาทำให้เรารู้สึก
หลังจากนั้นแค่สองวัน ก็กินมันจนหมดกล่อง (แบ่งกับแม่นะจ้ะ ไม่ได้กินคนเดียวหมด)
ผ่านมาสามวัน เริ่มรู้สึกอยากกินอีก นี่ฉันเสพติดขนมชนิดนี้แล้วหรอ?!
วันก่อนโน่น ได้ไปห้างแล้วซื้อกาแฟ ในร้านมีขายมาการองด้วย ก็ดูราคา...อื้ม 30บาท ต่อชิ้น ใส่ถุงแยกเดี่ยวๆอย่างดี...อื้ม...ไม่ละคะ กาแฟอย่างเดียวพอ
กลับมาบ่นให้แม่ฟัง แม่สวนกลับมาว่า "ก็ทำเองสิ เตาเราก็มี" ... อื้ม ค่ะ โอเคค่ะ (เปิดหาสูตรอย่างรวดเร็ว)
ตอนแรกที่กินก็พอจะเดาได้นะว่ามันเป็นขนมทำจากไข่ขาว แต่ไม่คิดว่าผสมอัลมอนด์ด้วย ทั้งอันทำจากน้ำตาลไอซิ่งอีกต่างหาก อื้มมมมมม โอเค ความหวานมันทำลิ้นฉันหลงไหลและมัวเมามาก
พอศึกษาวิธีทำแล้วก็ดูส่วนผสมต่างๆในแต่ละสูตร...มันดูทำยากจัง ด้วยครัวที่ไม่พร้อมของบ้านฉัน
เตาอบที่แม่ว่าน่ะ แค่ปิ้งขนมปังสามแผ่นก็เต็มละ << เอาน่า เคยทำลาซานญ่าถ้วยเล็กๆได้ละกันน่า
หลังจากที่ได้ลิ้มลอง แล้วก็ศึกษาสูตร รวมถึงที่มาของขนมจิ๋วแสนแพงนี่
ก็ตัดสินใจได้ว่า...
จะลองทำดูเมื่อว่าง และถ้าอยากจะกินขนาดนั้นก็จะตัดสินใจซื้อมันสักครั้งสองครั้งละกัน
ไว้ทำแล้วจะมาอวดในบล็อกใหม่อีกรอบ :)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น